waarom zou ik in vredesnaam plannen
Gepubliceerd door Wanja op
Waarom zou ik in vredesnaam plannen?
“Plannen heeft voor mij geen zin, ik houd me er toch niet aan.”
Daar zit je dan aan je bureau. Gewapend met een kop koffie, agenda, pen en papier. Vandaag heb je (niet voor de eerste keer) besloten dat álles anders moet. Je hebt genoeg van al die onafgemaakte klusjes op je werk en in huis. De bezem moet erdoor. En je zegt (ook niet voor de eerste keer) tegen jezelf: Waarom zou ik dat niet gaan plannen?
Alles wat je af wilt hebben (van de afwas tot het schrijven van 6 blogs per week) plan je in je agenda. Superstrak. Van dag tot dag, het liefst van uur tot uur. Uitgeput en vol trots kijk je naar je plan. De komende anderhalve maand weet jij wat je moet doen.
Vol goede moed begin je. Maar na twee dagen kom je erachter dat 6 blogs per week schrijven écht niet lukt. Dat één zo’n ding schrijven al meer tijd kost dan je dacht. En dat je daardoor vandaag dus ook niet kan stofzuigen (ik roep maar iets). En omdat morgen ook al helemaal volgepland is, weet je niet meer wanneer je dan wél moet stofzuigen.
Stress van een strakke planning
Dus aan ’t eind van de dag heb je één taak van je to do lijst afgekregen. De overige 6 klussen laat je “dus” vallen. Maar ze vreten wel aan je. “Ik moet nog… en ja, dat moet ik ook nog. Sjips, hoe doe ik dat nou.” Je hele strakke planning loopt in de soep. En jij raakt in de stress. Want je hebt geen overzicht meer. En het schuldgevoel dat je nooit iets af kan maken wordt alleen maar groter. En je voelt je stom, omdat het telkens opnieuw maar fout gaat. Dat je niet weet hoe je moet plannen (en je durft het ook niet te vragen, want iedereen kan toch plannen?)
En met grote schaamte denk je aan iedereen die vindt dat jij moet kunnen plannen.
Oké, ik ga nu iets heel geks zeggen: jij kan supergoed plannen maken! Waarom ik dat vind? Lees dat hier maar.