plannen? just do it!
Plannen heeft twee grote valkuilen.
De eerste is: je plant je helemaal suf. Daardoor probeer je alle beren op je pad te tackelen. Alles helemaal van a tot z helder te krijgen en miniteus te plannen. Daardoor mag er niets mis gaan. Of je hebt een draaiboek in elkaar weten te zetten dat zelfs een “als dit – dan dat” protocol heeft. Tenslotte zit je met je handen in het haar op de bank. Hopend dat een ander het gaat doen. Of bibberend onder een dekentje omdat de deadline is verstreken en jouw plan volslagen is mislukt.
De ander is ook geen pretje. Je plant namelijk helemaal niet. Je begint gewoon maar ergens en merkt onderwijl dat je een heleboel stappen hebt overgeslagen waardoor je onherroepelijk vast loopt. In paniek bel je iedereen op om te komen helpen. Of je stort hopeloos ter aarde.
Ik weet het. Ik houd enorm van chargeren. Maar toch. In allebei de scènes zit een kern van waarheid. Ik heb af en toe de neiging om te “overplannen”, terwijl mijn Liev graag ergens begint en wel ziet waar het schip strand. Door jarenlange ervaring houden wij elkaar nu mooi in balans. Zodoende maakt Liev af en toe een heuse planning en zeg ik ineens “just do it!”
Waar herken jij je het meest in?
